Αναρτήσεις

Οι βεβαιότητες των πρόθυμων

Εικόνα
Για όσους ξέρουν πριν μάθουν Ελαφρά την καρδία, βαριά τη γνώμη. Έτσι πορεύεται η εποχή. Μια φήμη, μια ανάρτηση, μια μισή πρόταση στο διαδίκτυο , ασύντακτη και αστήρικτη αρκεί για να στηθεί ολόκληρη αλήθεια. Και μέσα σε λίγα λεπτά, η αλήθεια αυτή αποκτά πρόσωπο, φωνή, και στρατό. Σηκώνονται χαρακτήρες με έναν απίθανο αυτοματισμό, ο καθένας έτοιμος να κρίνει, να καταδικάσει, να διορθώσει τον κόσμο. Μου είναι αδύνατο να χαράξω γνώμη από μια απλή πληροφορία. Όχι από επιφύλαξη, αλλά από σεβασμό. Γιατί πίσω από κάθε «είπαν» ή «άκουσα» απλώνεται ένας ωκεανός άγνοιας, καλυμμένος με λέξεις σίγουρες, σχεδόν ηρωικές. Δεν αναζητούμε πια την αλήθεια, αναζητούμε μόνο το συναίσθημα της βεβαιότητας. Σήμερα, ακόμα κι αν κάτι ψιθυριστεί σαν ερώτηση, μετατρέπεται αμέσως σε κατάφαση. Το «ίσως» έγινε ύποπτο, το «δεν ξέρω» σχεδόν προδοσία. Οι πιο φωναχτές φράσεις ακούγονται ως αποδείξεις, και η επιφύλαξη θεωρείται αδυναμία. Έτσι κατασκευάζονται οι πρόχειρες βεβαιότητες που φοράμε σαν σημαίες και ξεχνάμε ότ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το δικαίωμα να μην συνηθίζεις

Εικόνα
Υπάρχουν εποχές που η πραγματικότητα δεν σου αφήνει χώρο να ανασάνεις. Σού τρίβει το πρόσωπο στο χώμα, σου σφίγγει το λαιμό με στατιστικές, με υποσχέσεις, με μια καθημερινότητα που ζητά υπακοή. Κι εκεί που άλλοτε το όνειρο ήταν τρόπος άμυνας, τώρα φαντάζει πολυτέλεια. Δεν έχεις πια διάθεση να ονειρευτείς, μόνο να σταθείς όρθιος. Η πολιτική - αυτή η κάποτε ευγενής τέχνη της ευθύνη - κατάντησε παζάρι συμφερόντων. Οι λέξεις της φτηνές, οι πράξεις της κουρασμένες. Οι πολίτες μοιάζουν θεατές σε παράσταση που έχει χαθεί το σενάριο, μα το χειροκρότημα ζητείται ακόμη. Και κάθε «συγγνώμη» από τα επίσημα χείλη, γίνεται λίγο πιο άδεια απ’ την προηγούμενη. Όμως, κάπου μέσα στο θόρυβο, παραμένει κάτι πεισματάρικο. Μια μικρή σπίθα που ψιθυρίζει: «Όχι, δεν θα συνηθίσω». Γιατί η συνήθεια είναι η πιο ύπουλη μορφή παραίτησης. Είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος παύει να θυμώνει, να πονά, να ελπίζει. Κι αυτό είναι που σκοτώνει. Το δικαίωμα να μην συνηθίζεις είναι ίσως η τελευταία μορφή ελευθερίας μας. Να κοι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το μεγαλείο του «όχι»

Εικόνα
Σήμερα ήθελα να γράψω για το μεγαλείο της σύγκρουσης, όχι εκείνης που σπαταλιέται σε κραυγές και αναρτήσεις, αλλά για εκείνη τη σιωπηλή, αξιοπρεπή ανυπακοή που ξεκινά όταν κάποιος δεν αντέχει άλλο να λέει «ναι» σε κάθε εγκύκλιο του Κράτους - Πατέρα. Γιατί αν υπάρχει ακόμη ελπίδα στην πολιτική, αυτή κατοικεί στην αντίδραση, στην ικανότητα να πεις «όχι» εκεί που όλοι ψιθυρίζουν «ας μην τα χαλάσουμε». Το Κέντρο δεν κυβερνά πια, απλώς ελέγχει. Κρατά τα χρήματα, τους κανόνες, τα έργα, τα δελτία τύπου, και τα μοιράζει στους Δήμους όπως ο γονιός δίνει χαρτζιλίκι στο παιδί, αρκεί να «είναι φρόνιμο». Και οι Δήμαρχοι; Πολλοί, ευτυχώς όχι όλοι, έμαθαν να χαμογελούν στο φακό αντί να βροντούν το χέρι στο τραπέζι. Αντί για ηγέτες, αποκτήσαμε επιμελητές προγραμμάτων και πιστοποιημένους διαχειριστές της ανεπάρκειας. Κι όμως, η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ιδρύθηκε για να κρατά σημειώσεις στις συσκέψεις των υπουργείων. Γεννήθηκε για να διεκδικεί. Για να λέει «θα το κάνουμε» ακόμη κι όταν δεν υπάρχει χρηματο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες

Εικόνα
  Όσα χώρεσαν στις τρεις τελείες Υπάρχουν στιγμές που δε λέγονται. Μένουν μετέωρες, σαν ανάσες που δεν πρόλαβαν να γίνουν λέξεις. Εκεί, ανάμεσα στις τρεις τελείες, φωλιάζουν όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι εξομολογήσεις που πνίγηκαν από ευγένεια, οι έρωτες που τελείωσαν χωρίς τελεία, οι αποχαιρετισμοί που έγιναν ψίθυρος. Είναι η αναπνοή πριν το «σ’ αγαπώ», η παύση πριν το «αντίο». Είναι ένας μικρός δρόμος που συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται. Η Βασιλική είπε κάποτε «για μια βαλίτσα ή για μια ζωή». Και μέσα στο ερωτηματικό της έκρυψε μια ήπειρο. Ίσως γιατί τα πιο βαριά πράγματα είναι αόρατα. Στις ραφές της φυλάσσονται φωνήεντα ξεφτισμένα, ρήματα κουρασμένα, βλέμματα που δεν τέθηκαν ποτέ σε ερώτηση. Μια βαλίτσα γεμάτη αποσιωπητικά, ό,τι δεν ειπώθηκε, ταξιδεύει. Η γραφή είναι ένας τρόπος να μην πεθάνεις από την απουσία. Κάθε λέξη μια προσπάθεια διάσωσης, κάθε τελεία μια παραίτηση. Μα οι τρεις τελείες... αυτές είναι η ελπίδα. Εκεί κατοικεί το «ίσως», το «ακόμα», το «θα δούμε». Κάποτε όλα γ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Εύφορη κοιλάδα, άδεια καρδιά

Εικόνα
Το παρακάτω , ένα μικρό σημείωμα για την εποχή των ανέσεων και της αναισθησίας Κάποτε η προσαρμογή λεγόταν αρετή. Τώρα λέγεται εφαρμογή. Κρατάμε στα χέρια μας ένα κινητό που χωράει τον κόσμο, όχι όμως και την ψυχή μας. Οι καιροί σφίγγουν, οι τιμές ανεβαίνουν, κι εμείς, αντί να σφίγγουμε τα δόντια, αλλάζουμε οθόνη. Θα μου πείτε, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώσει. Ναι , αλλά ύστερα απ’ όσα περάσαμε, αρχίζω να αμφιβάλλω. Όχι για τη δύναμή μας, για τη ζεστασιά μας. Για το αν μας έμεινε σταγόνα ενσυναίσθησης να ποτίσει αυτή την εύφορη, αλλά πια άδεια, κοιλάδα. Ό,τι μας πλήγωσε δεν χάνεται. Απλώς σιωπά ώσπου να ξαναπονέσει. Κι ο πόνος, όσο κι αν τον φοβόμαστε, είναι το μόνο αληθινό μέτρο του ανθρώπου. Ο πόνος ξεχωρίζει το ζωντανό από το μηχάνημα. «Η μόνη ελπίδα είναι να βγάλουμε την ψυχή απ’ το μπαούλο», έγραψε ο Οκτάβιο Πας. Γιατί το μυαλό, αν δεν το δέσεις από την ψυχή, τρέχει σαν σκυλί πίσω από τις επιθυμίες του. Και μας επιστρέφει, με ταχύτητα, στα ένστικτα. Ίσως χρειάζεται να ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η μοναξιά της πλατείας

Εικόνα
Σε συνέχεια του χθεσινού, για τη «σιωπηλή δημοκρατία της μοναξιάς», μένει να δούμε πού ζει αυτή η σιωπή. Και ζει, φυσικά, στην πλατεία. Εκεί που οι άνθρωποι συναναστρέφονται. Εκεί όπου κάποτε γεννιόταν η πολιτική, τώρα κυριαρχεί η αμηχανία. Οι καρέκλες είναι γεμάτες, αλλά οι άνθρωποι απουσιάζουν. Μόνο ο ήχος των ποτηριών θυμίζει πως εδώ υπήρξε κάποτε συζήτηση, κοινό βλέμμα, πρόσωπα που αναμετριούνταν χωρίς οθόνες ανάμεσά τους. Η πλατεία έχασε τη φωνή της, όπως κι η Αριστερά. Εκείνη που γεννήθηκε μέσα στην κοινωνία , τώρα δείχνει να την αποφεύγει. Μιλά για ποσοστά, για ισορροπίες, για διαχείριση κι όχι για τον άνθρωπο που μένει μόνος. Κι όμως, η ρίζα της ήταν πάντα η συγκίνηση, η ανθρώπινη επαφή, η πράξη της συνάντησης. Οι πρώτες ψύχρες του Οκτώβρη αφήνουν άδειες γωνιές. Τα τραπεζάκια λιγοστεύουν, οι περαστικοί βιάζονται, κι απομένουν οι λίγοι που αντέχουν τη σιωπή. Ο ηλικιωμένος στο παγκάκι, το ζευγάρι που δεν μιλά, ο νεαρός που σκύβει στο κινητό σαν να προσεύχεται. Όλοι μαζί, μια ή...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η σιωπηλή δημοκρατία της μοναξιάς

Εικόνα
  Ο  Οδυσσέας Ιωάννου έγραψε πως το κενό που αφήνει η Αριστερά δεν το γεμίζει η Δεξιά, αλλά η μοναξιά. Κι αν κάτι δείχνει η εποχή, είναι πως έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται πια καταστολή για να σωπάσουμε, το κάνουμε μόνοι μας, με πειθαρχία σχεδόν θαυμαστή. Η μοναξιά έγινε η πιο σταθερή μορφή εξουσίας. Δεν επιβάλλεται, απλώς συνηθίζεται. Οι άνθρωποι αποσύρονται ήσυχα, κρατώντας μικρές ιδιωτικές νησίδες, σαν να φοβούνται μην τους πάρει χαμπάρι το βλέμμα του άλλου. Η πολιτική χάνει το κοινό της σώμα, κι η κοινωνία μαθαίνει να ζει δίχως κοινό νου. Η Αριστερά, κουρασμένη από τα ίδια της τα σύμβολα, ξεχνά πως η ρίζα της ήταν πάντα η ανθρώπινη επαφή. Δεν γεννήθηκε για να διοικήσει, αλλά για να συγκινήσει. Κι όμως, σήμερα φαίνεται να φοβάται τη συγκίνηση, να προτιμά την ανάλυση από τη ζωή. Αν κάτι της απομένει, είναι να υπερασπιστεί ξανά το αυτονόητο: τον χώρο ανάμεσα στους ανθρώπους. Όχι ως πλατεία ή πεζόδρομο, αλλά ως δυνατότητα συνάντησης. Γιατί χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει ούτε δημοκ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα